Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Hij leert het nooit
van een meisje dat gelooft dat ex-en om te vergeten zijn, maar het niet kan
Het begon in oktober 2005. Ik, kapster, was zeventien en had een kleine ruzie in mijn vriendengroepje.
Die ruzie werden erger. Op eerste Kerstdag, was bij mij de maat vol. Ik stapte uit die club, met een beetje hulp van een ander meisje, nu een goede vriendin, die er ook bij had gezeten. En dat gezeur en geroddel ook had meegemaakt, één jaar eerder. Als vanzelf werd ik opgenomen in een andere groep. In die groep zat een keileuke jongen. Hem kende ik net zo lang als Lenny, mijn goede vriendin. Sinds de ruzie in de vorige groep.
Begin februari gingen we met elkaar, Michel en ik. Dol was ik op hem. Maar ik zag hem maar een of twee keer in de week. Dat kwam door zijn werk als vrachtwagenchauffeur. 's Morgens vroeg weg en 's avonds laat thuis.Alleen in het weekend zag ik hem.Door de week had ik slechts mijn dromen.
Een paar weken later was het Carnaval, toen zag ik hem wel de hele week. Het was vakantie. Op Carnavalszaterdag vertelde hij mij dat hij mij nooit meer kwijt wilde. Endat hij bang was dat ik vreemd zou gaan Daar schrok ik van, dat hij dat dacht over mij. Hij had wel een paar pilsje op.
Maar toch geloofde ik hem.
We gingen met Carnaval elke dag uit. Dus ook de laaste dag,
Carnavals-dinsdag. Het was een gezellige avond, tot het einde. Ergens had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Toen hij ook nog eens zei: 'Bel je moeder maar, want het is al laat' had ik zoiets van: Waarom, gisteren was het veel later. Toch deed ik wat Michel zei.
Dus ik naar huis, hij bleef nog even. Opzich had Die nacht had ik goed geslapen, alleen was ik 's morgens heel vroeg wakker. Dat kwam omdat ergens het gevoel zat dat er iets niet goed was, dat er iets niet klopte.
Hij belde mij.
Maar was heel kort af, dus het gesprek liep al snel op een einde. Toen ik opgehangen had kreeg ik niet veel later een smsje. 'Sorry kon het je niet via de telefoon net zeggen, maar ik ben gisteren vreemd gegaan. Ik hoop dat je mij het kunt vergeven'.
Ik zakte ineen, letterlijk en figuurlijk. Mijn eerste gedachte was: waarom ik, wat heb ik verkeerd gedaan? Had ik gisteren maar niet naar hem geluisterd, was ik maar gebleven. Dan was het misschien wel niet gebeurd.
Voor mij was het de eerste keer dat ik dit meemaakte. Maar het was voor mij ook de eerste keer dat ik zó verliefd was. Ik had wel twee keer eerder een vriend gehad, maar was nog nooit zo smoor geweest.
Ik hem gebeld. Hij vroeg hoe hij het goed kon maken. Ik antwoordde dat ik dat niet wist en dat hij maar naar mij moest komen. Dan zou ik wel zien. Dat was goed. En hij kwam.
Controleren
Normaal kwam hij altijd meer dan een kwatier te laat. Nu kwam hij anderhalf uur te vroeg. Ik gevraagd waarom hij zo vroeg was. Ik had er namelijk nog geen tijd gehad om na te denken. Zijn antwoordt was, dat hij het zo snel mogelijk goed wilde maken. Dat het hem dwars zat, wat hij had gedaan. We zijn toen een rondje gaan rijden, om even alleen met z'n tweeën te kunnen praten. Ik wilde hem niet kwijt, daarvoor was ik te verliefd. Dus uiteindelijk vergaf ik hem.
Het ging weer goed tussen ons. Hij hield zich nu aan afspraken. Maar toch was ik nog bang. Als hij niet bij me was - en dat is voor een vracthwagenchauffeur erg vaak - was ik bang dat hij het weer zou flikken.
Ik probeerde hem bijna elk moment van de dag te controleren. Zelfs met uitgaan, als hij b.v naar de wc was. Ik vertrouwde hem gewoon niet meer. Dat merkte hij.
Toen we iets meer dan zes weken met elkaar gingen, maakte hij het uit.
Ik was er kapot van. Echt kapot. Zijn reden was dat ik hem te vaak controloleerde. Ik moest hem vrijheid gunnen. En hij wilde zijn vrijheid weer terug.
Lenny zorgde er in de eerste maand voor dat ik hem niet zag. We gingen ergens anders heen, buiten dit Limburgse dorp. Maar dat kon niet steeds. Bij mijn ex thuis hebben ze een soort keet. Daar gingen we elk weekend wat drinken.
Als ik hem nooit zou willen zien, zou ik uit de groep moeten. Of zij moesten kiezen tussen hem en mij. Maar met uitgaan zou ik hem toch weer zien. Thuis blijven voor hem was ik in ieder geval niet van plan. Voor een maand is het wel te regelen dat ik hem niet zag. Maar voor altijd..., nee dat kan niet in deze kleine gemeenschap aan de Maas.
Na die maand, zag ik Michel weer. Dat schokte mij. Echt klote! Toen ik hem zag, draaide ik me meteen om. Ik wilde niet. Ik wilde niet dat ik hem kwijt was. Ik kon hem niet vrolijk zien doen, terwijl ik zoveel verdriet om die jongen heb. Beetje bij beetje ging het beter. Vaak stopte ik mijn gevoel weg als ik in zijn buurt was. 's Nachts, als ik in mijn bedje lag, kwam alles eruit. Ik kon wel de hele nacht huilen. Ik wilde, ik wilde zoveel. Maar wat kon het hem schelen? Wat ik vond en wat ik wilde?
Op een gegeven moment kon ik weer normaal met hem omgaan. Hij wist dat ik een zwak voor hem had en daar maakte hij mooi gebruik van. Nadat het uit was hebben we nog regelmatig gezoend enzo. Toch was erbij mij een bepaalde grens. Hij wou daarin verder, maar ik niet. Niet zonder relatie. Ook al had ik een groot zwak voor hem. Die grens bleef mijn grens. Ik wist zelf verdomd goed dat het stom was om nog af en toe te zoenen enzo met hem. Maar dat was de enige manier dat ik dicht bij hem kon zijn. Maar daar kon hij me ook zo hard mee kwetsen.
Het is nu al bijna anderhalf jaar uit.
Nu ben ik er achter dat ik hem niet meer terug wil. Hij flikt het toch weer. En dat heb ik met mijn eigen ogen gezien. Hij had afgelopen Carnaval een meisje leren kennen. Haar had hij uitgenodig om een keer naar de keet te komen. Ik kom niet meer elke week in de keet. Dus ik wist ook nog niet dat zij inmiddels met elkaar gingen. De anderen wel.
Zij aan de andere kant
Ik zat naast hem en zij aan de andere kant van hem.
Hij zat mij een beetje uit te dagen en ik ging daar een beetje op in. We zaten nog met z'n vijven daar. Zij werd naar huis gebracht en de twee anderen gingen even eten halen. Hij nam ook geen afscheid ofzo van haar. Toen de rest even weg was kuste hij mij.
Toen ik 'snachts in mijn bed lag, kreeg ik een smsje: lekker he, zo spannend.
Ik snapte er niks van. Maar besloot er niet verder op in te gaan. De volgende morgen gingen we met z'n vieren ergens heen. Een andere stelletje, mijn ex en ik. Die andere jongen merkte op dat mijn ex nog een kado voor z'n vriendin moest kopen, want zij was bijna jarig. Hij liep achter mij en ik keek dus met een verbaasde blik achterom. Kreeg ik even later een smsje .'Wist je dat niet dan?' Nee. Ik wist van niks, maar nu snapte ik het smsje van gisteren wel. Meteen erna kreeg ik een andere sms. 'Het blijft toch wel tussen ons?' Ja, is goed jongen, want anders heb ik het dadelijk nog gedaan.
De eerste gedachte die door me hoofd ging was: 'Hij leert het ook nooit!'
Ik heb er veel en heel lang moeite mee gehad dat het uit was. Veel mensen buiten de groep snapten dat niet. Die snapte ook niet dat ik nog met hem om ging. Veel mensen zeggen: ex-en zijn om te vergeten. Dat is ook zo! Maar wat moest ik dan? Wat ik bedoel met 'wat moest ik dan? Als ik hem niet meer wou zien of spreken zou ik mijn vriendinnen moeten laten vallen, want we zaten altijd daar, in zijn keet.
Alles laten vallen voor hem? Ik dacht van niet.Laura
